Κοινός
παρονομαστής η Σέλικα. Τα πάντα όλα, Τογιότα. Ο συντηρητικός δήθεν
κατασκευαστής μπορεί να γράφει ιστορία χάρη στην αξιοπιστία του και να διδάσκει
afrer sales ακόμα και σήμερα, αλλά το χαρακτήρα του εκτός ειδικών διαδρομών,
τον διαμόρφωσε χάρη σε κατασκευές διαχρονικής αξίας.
Σε πρώτο
πρόσωπο, 32 χρόνια σε αυτή τη δουλειά υπάρχουν περιπτώσεις, αποστολές αν
προτιμάτε που δεν ξεχνιούνται και δεν αρχίζουν στη Στουτγάρδη (ότι αγαπάς
άλλωστε πολύ ενίοτε σε πληγώνει) και δεν ολοκληρώνονται μέσω Τοσκάνης, στο
Μαρανέλο. Καμία σχέση. Πολλά απλά γεγονότα συνδεδεμένα με αυτοκίνητα παραγωγής
με άποψη, μένουν στη μνήμη και δεν τα προσπερνάς, όσο και αν ο καιρός, τα
χρόνια, υποτίθεται πως θα έπρεπε να περιορίζουν τον ενθουσιασμό σου. Άλλωστε
συχνά κάθε περίπτωση συνδέεται και με μία προσωπική ιστορία…
Σε κάθε
περίπτωση, ο καλός επαγγελματίας όντας και συνεπής σε υποχρεώσεις και τίμιος σε
όσους τον εμπιστεύονται ακόμα και τα μικρά, τα καθημερινά και αυτά που δείχνουν
ασήμαντα πρέπει να τα βλέπει σημαντικά ώστε να τα αξιολογεί επί της ουσίας,
αλλά και με το χέρι στην καρδιά.
Αλίμονο αν
οδηγείς Panda από το Τορίνο για την Αθήνα και σκέπτεσαι πόσο πιο όμορφα θα ήταν
με μια 8C (σ.σ.: το τι έχεις κάνει κάθε άλλο παρά περιορίζει τη διάσταση της
αποστολής με το μικρό), ή όταν βλέπεις τον Απόλλωνα με την όποια Κρύα Βρύση, να
σκέπτεσαι ένα παιχνίδι ΠΑΟ-ΟΣΦΠ, ή ένα άλλο μεταξύ Μίλαν-Ιντερ, ή και κυρίως,
ένα ματς Απόλλων-ΑΕΚ ή και με την όποια ξένη ομάδα. Πιο απλά, την ώρα που
οδηγείς σε Ράλλυ και είσαι άνετος όντας αγκαλιά με το στόχο σου, πρέπει να
σκέπτεσαι ότι είσαι υπό πίεση ώστε να μην ξεχαστείς. Αντίστοιχα και τέλος με τα
παραδείγματα, την ώρα που δοκιμάζεις UP! πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος σαν να
οδηγείς R8 αν θέλεις να εντοπίσεις το ένα σημείο ή το άλλο, που κάνουν τη
διαφορά και κυρίως να «επικοινωνήσεις» με τη φιλοσοφία κατασκευής.
Στις αρχές της
δεκαετίας του 1980, όντας οι συντάκτες των 1100 κ.εκ και του «τροπέτου
μετατροπής» σπάνια δοκιμάζαμε γκαζάτα, τα λένε και σέξι, αυτοκίνητα. Θυμάμαι
την πρώτη καλή Σέλικα GT 1.6. Σχεδόν λευκή. Ήταν το προσωπικό αυτοκίνητο του
αείμνηστου Κώστα Κασσιδόπουλου, που χρησιμοποιούσε ο Ιαβέρης τότε που οδηγούσε
στο πρωτάθλημα την αγωνιστική Τογιότα. Με τη σύζυγο του Τάσου, την Ελένη
Μαρκουίζου και με το γιό τους Αρη πολύ μικρό, πήγαμε στην Ελμπα για το Ράλλυ,
μέσω Πρίντεζι, Λιβόρνο, χωρίς διανυκτέρευση. Θυμάμαι, ποιότητα Τογιότα, τιμόνι
σχετικά αργό, καταπληκτικός κινητήρας, επιλογέας που λάτρευες να χρησιμοποιείς,
εξαιρετικά φρένα και ωραίο, αρχοντικό πάτημα. Αν ήθελες να την οδηγήσεις σου
έκανε το κέφι χωρίς δυσάρεστες εκπλήξεις όντας πολύ πιο φιλική από τις Άλφα και
τις BMW της εποχής. Απλά, τότε λίγοι με άποψη πίστευαν στην Ιαπωνική
τεχνολογία. Θεωρούσαν υποτιμητικό να επιλέξεις Ιαπωνικό. Κάτι σαν τα SW που
ακόμα σήμερα τα θεωρούν φορτηγά. Η Κορόλα πάντως μέχρι να αποκτήσει κίνηση
εμπρός και η Σέλικα, είχαν τους φανατικούς τους χάρη και στις αγωνιστικές τους
περγαμηνές, οπότε με ελάχιστες μετατροπές έγραψαν ιστορία στους Ελληνικούς
χωματόδρομους.Στο πλαίσιο του
«δεν ξεχνώ» και η πανευρωπαϊκή παρουσίαση της πρώτης προσθιοκίνητης με τον
κωδικό ST165, στη Νίκαια, στη Ν.Γαλλία, όπου τότε το 1985 αν δεν κάνω λάθος,
αντικατέστησα την τελευταία στιγμή τον Κλεάνθη που είχε αντικαταστήσει τον ΚΚ
και τότε κάπως έτσι ζούσαμε τη στιγμή. «Τη χάλασαν, την κατέστρεψαν με την
κίνηση μπρος» ήταν τα σχόλιά μου πριν, αφού μετά μπήκε πολύ νερό στο κρασί.
Βλέπετε με συνοδηγό τον πολύπειρο Γιάννη Παγώνη που ανέλαβε μάλιστα να
εξηγήσει-καθαρίσει, στον ΚΚ γιατί «δεν φωτογράφισε ο μικρός και μην του βάλεις
χέρι, έβρεχε συνέχεια», μοιραστήκαμε μία δίλιτρη κόκκινη FWD και μας άρεσε.
Πολιτισμός και ποιότητα BMW ήταν το σχόλιο! Η συνέχεια στην Ελλάδα με πλήρη
δοκιμή της μαύρης 1.6 GT από τα ωραιότερα αυτοκίνητα εκείνη την εποχή, ίσως η
καλύτερη Σέλικα όλων των εποχών μπορούμε να συμπληρώσουμε σήμερα κάνοντας έναν
άτυπο απολογισμό!
Αφήσαμε για το
τέλος της επικοινωνίας μας το GT… Ηταν 1990, έκθεση της Γενεύης. Η Τογιότα
Κασσιδόπουλος ήταν πλέον Τογιότα Ελλάς και η επικοινωνία, ευθύνη του κ. Νίκου
Κάτρη, ανθρώπου εραστή της αυτοκίνησης, αλλά και πιστού πολύ στη μάρκα που
υπηρέτησε με πάθος, εντιμότητα και συνέπεια. Την προηγούμενη της επιστροφής μας
στην Αθήνα από τη Λωζάνη που μέναμε σε ένα ξενοδοχείο-παλάτι, μας ανακοινώνει
ότι μίλησε με τον ΚΚ και τον κ.Τέιλορ (νομίζω τότε βασικός συνεργάτης του κ.
Τάκη Αθανασόπουλου και αν έχω κάνει λάθος μικρή σημασία έχει… αφού αναφέρομαι
σε πετυχημένους) και αντί Αθήνα, πάμε Λονδίνο για τη νέα Σέλικα, αλλά και όχι
μόνο…
Στο Χιθροου μας
περιμένει ο εμπορικός της Τογιότα UK ένας επίσης αυτοκινητάνθρωπος με την νέα
Σέλικα και το άτυπο GPS ρυθμισμένο προς Ουαλία μεριά. Προορισμός-στόχος, η
γνωριμία μας με τη 2000 GT. Να είμαι ειλικρινής. Αισθάνθηκα ανιστόριτος. Οι δύο
τους μιλούσαν λες και πρόκειται για 911S 2.2 η 2.4 και βγάζοντας τον μπλαζέ
«κω..παιδισμό» από μέσα μου, σκέφτηκα ότι πρόκειται για γραφικούς. Να ήταν
καμιά Dino…
Μετά από ένα
δίωρο νάμαστε στη φάρμα φίλου τους Βρετανό όπου σε ένα γκαράζ-σταύλο είχε την
κούκλα. Λευκή. Με μαύρο δέρμα μέσα. Πολύ όμορφη. Μακριά. Αρχοντική. Έδειχνε
καινούργια. Ήταν καινούργια. Ακόμα τη γυαλίζει… Ο κ. Κάτρης με τον τρόπο του
τον έπεισε ότι ήρθε «ο Έλληνας Φάντζιο και βάλε» και μας την εμπιστεύτηκε. Τη
σεβαστήκαμε. Τη χαϊδέψαμε. Τη μετακινήσαμε με σεβασμό. Την ακούσαμε, όπως δεν
έχουμε ακούσει ποτέ κλασική μουσική. Ήταν απόλαυση. Η θέση οδήγησης. Το τιμόνι.
Ο επιλογέας και βέβαια ο κινητήρας. Όταν διαβάζεις τις προδιαγραφές και είσαι
μέσα στο γκάζι και στα δευτερόλεπτα τη χάνεις την αρχοντιά σου και τολμάς να
αναρωτηθείς. «Μόνο 150 ίπποι»; Καμία σχέση. Σημαντικό το πως έφταναν στα χέρια
σου και βέβαια πως περνούν στο δρόμο. Να την ταξιδέψεις ήθελες όχι να την
οδηγήσεις. Κάνεις έρωτα, κάνεις και σεξ, όλα χρειάζονται, αλλά σε κάθε
περίπτωση ζεις τη στιγμή και αυτή η Τογιότα 2000 GT η κουπέ, ενώ είναι
πανέμορφη και η cabriolet, είναι μία σπάνια diva που σου βγάζει το συναίσθημα
που απαιτείται όχι βέβαια για να την αξιολογήσεις, αλλά για να την απολαύσεις
και εντοπίζοντας το DNA της να υποκλιθείς σε αυτούς τους Ιάπωνες που δεν είναι
απλά οι κατασκευαστές του Yaris και του Auris. Respect λοιπόν και ακόμα μία φορά:
Οι άνθρωποι κάνουν τη διαφορά και τους ευχαριστούμε.
Σ.
Χατζηπαναγιώτου
ΥΓ. Τι να σας
πω για τη GT86; Aπλά με έναν υπερτροφοδοτούμενο 300αρι κινητήρα από STi,
μπορούν να την πουν και σύγχρονη Supra. Τέλεια στημένη αυτή η σύγχρονη Σέλικα
με την κίνηση πίσω, θυμίζει, αποδεικνύει πως οι συνέργειες δεν αποδίδουν απλά,
αλλά δημιουργούν… Βλέπετε Τογιότα και Σουμπάρου, οι υπεύθυνοι της κατασκευής,
αθροίζουν κάμποσα Παγκόσμια μαζί. Τυχαίο;
πηγή : www.Autoblogger.gr