Οι αγώνες ράλλυ αποτελούσαν ανέκαθεν ένα σπορ που χαρακτηριζόταν από πάθος, από πλευράς τόσο συμμετεχόντων όσο και θεατών.
Υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις πάθους και αγάπης για το μηχανοκίνητο αθλητισμό που ξεπερνούν κάθε προηγούμενο και χρήζουν επιβράβευσης ακόμα και από τα διάσημα ρεκόρ Γκίνες. Τέτοια περίπτωση είναι η οικογένεια Γιάνγκου, που συμμετέχει σύσσωμη στο SEAJETS Ράλλυ Ακρόπολις 2016, προσφέροντας στον αγώνα τρεις συμμετοχές, με τρεις οδηγούς που έχουν μεταξύ τους συγγένεια πρώτου βαθμού. Ο λόγος για τον πατέρα Γιάνγκο Γιάνγκου, τον γιο Παναγιώτη Γιάνγκου και τη μητέρα Λίτσα Γιάνγκου, που οδηγούν δύο Mitsubishi Lancer EVO IX και ένα Subaru Impreza N12, αντίστοιχα. Μια περίπτωση που όμοιά της δεν έχει υπάρξει στους διεθνείς αγώνες ράλλυ, αφού η συγκεκριμένη οικογένεια έχει πραγματοποιήσει αντίστοιχο εγχείρημα μόνο σε τοπικό αγώνα της Κύπρου.
Με τις ομάδες να έχουν ήδη καταφτάσει στην Πανελλήνια Έκθεση Λαμίας, συναντήσαμε την οικογένεια Γιάνγκου στο Service Park, για να μας μιλήσει για αυτήν τη συμμετοχή, η οποία μάλιστα σύντομα ενδέχεται να βρεθεί στα διάσημα Ρεκόρ Γκίνες. Ο λόγος; Είναι η πρώτη φορά που τρία μέλη οικογένειας που είναι συγγενείς πρώτου βαθμού συμμετέχουν ταυτόχρονα σε διεθνή αγώνα ράλλυ. Ο πατέρας της οικογένειας, Γιάνγκος Γιάνγκου, δήλωσε σχετικά: «Έχουμε συμμετάσχει οι τρεις ταυτόχρονα σε ράλλυ στην Κύπρο, αλλά δε μας πέρασε από το μυαλό το ενδεχόμενο επιβράβευσης από τα ρεκόρ Γκίνες. Κάποιος φίλος μάς έβαλε την ιδέα, ότι δηλαδή δεν υπάρχει άλλη περίπτωση τριών οδηγών που συμμετέχουν ταυτόχρονα σε διεθνή αγώνα και είναι συγγενείς πρώτου βαθμού (πατέρας, μητέρα και γιος). Έτσι, κάναμε την αίτηση για να ενταχθούμε στο Γκίνες. Επειδή όμως απαιτείται κάποιος χρόνος, ίσως να μην το πετύχουμε τώρα, ωστόσο έχει μπει το νερό στο αυλάκι, και θεωρούμε δεδομένο πως θα το πετύχουμε για το Ράλλυ Κύπρου, αν δεν το πετύχουμε πιο άμεσα».
Ο 57χρονος Γιάνγκος Γιάνγκου, που θα μοιραστεί με τον Πιερή Χουρίδη ένα Mitsubishi Lancer EVO IX, ξεκίνησε την αγωνιστική του εμπλοκή το 1987 από αγώνες Baja, ενώ έκτοτε έχει συμμετάσχει σε πολυάριθμους αγώνες ράλλυ: «Η επαγγελματική μου ενασχόληση με το αυτοκίνητο, η οποία σε πολλές περιπτώσεις έχει διάρκεια 12 ωρών ανά ημέρα, για 7 ημέρες την εβδομάδα, εφόσον υπάρχουν αγώνες, κατέστησε ως μοναδικό πιθανό χόμπι το αυτοκίνητο. Η πρώτη επαφή έγινε το 1987 με αγώνες Baja, ενώ από το 2000 έως το 2010 συμμετείχα σε αγώνες ράλλυ, έχοντας τερματίσει σε όλους χωρίς καμία εγκατάλειψη, γεγονός που θεωρώ επιτυχία. Από εκεί και έπειτα, έχω λάβει μέρος σε πολλούς διεθνείς αγώνες, ξεχωρίζοντας το Ράλλυ Κύπρου 2001, που προσμετρούσε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, και στο οποίο τερματίσαμε ψηλά στην κατάταξη με Suzuki Swift GTi, καθώς επίσης τις συμμετοχές στα Ράλλυ Ιορδανίας και Συρίας του 2007, όταν τερμάτισα στην 11η και τη 13 θέση, αντίστοιχα».
Ποιο είναι όμως το πιο δημοφιλές οικογενειακό θέμα συζήτησης; Το λόγο παίρνει η Λίτσα Γιάνγκου, η οποία είπε πως, «επειδή εργαζόμαστε στον ίδιο χώρο, το θέμα συζήτησης αφορά πάντα τα αυτοκίνητα». Η Λίτσα Γιάνγκου ξεκίνησε τους αγώνες το 1999, έχοντας στο δεξί κάθισμα τον γιο της, Παναγιώτη, και έκτοτε έχει λάβει μέρος σε αρκετούς αγώνες, κυρίως με τη μορφή Autocross και Μίνι Ράλλυ: «Η αγάπη μου για τους αγώνες ξεκίνησε από τη στιγμή που γνωριστήκαμε με τον Γιάνγκο. Παρακολουθούσαμε τα ράλλυ εξαρχής, καθώς βοηθούσαμε τους κουμπάρους μας, που έχουν την αντιπροσωπεία Suzuki στην Κύπρο. Επειδή μας άρεσαν πάντα οι αγώνες, αποκτήσαμε και εμείς σιγά σιγά εμπλοκή».
Πώς είναι όμως το συναίσθημα ότι, ενώ ο κάθε οδηγός βρίσκεται στην πίεση του αγώνα, πρέπει να έχει διαρκώς στο νου του και τη συμμετοχή ενός τόσο κοντινού συγγενούς; Η Λίτσα Γιάνγκου μας είπε: «Για εμένα ειδικά είναι διπλό άγχος, καθώς έχω πρώτα άγχος για τον γιο και τον πατέρα, και έπειτα για εμένα, αφού ως οδηγός είμαι πιο συντηρητική, μιας και δεν αγωνίζομαι συνεχώς. Είναι πολλοί οι παράγοντες που επιδρούν σε αυτό, καθώς έχουμε εγγόνι, ενώ έρχεται και το δεύτερο. Υπάρχουν οι επαγγελματικές υποχρεώσεις που τρέχουν, οπότε δεν μπορώ να συμμετέχω με την ίδια συχνότητα, με αποτέλεσμα το SEAJETS Ράλλυ Ακρόπολις 2016 να είναι ο πρώτος μου διεθνής αγώνας».
Ο Παναγιώτης Γιάνγκου, από τη μεριά του, σχολίασε: «Φυσικά και υπάρχει το άγχος, αλλά αυτό προκύπτει μετά την ολοκλήρωση της ειδικής διαδρομής. Μόλις υπάρξει το “Go”, δε σκέφτεσαι τίποτα, και όταν τερματίσεις, τότε σκέφτεσαι αν όλα πήγαν καλά με τον πατέρα και τη μητέρα». Η αγάπη του Παναγιώτη Γιάνγκου για τους αγώνες μοιάζει νομοτελειακή συνέχεια, από τη στιγμή που τόσο ο πατέρας όσο και η μητέρα του συμμετείχαν σε ράλλυ ως οδηγοί: «Όταν είσαι από μικρή ηλικία στο άθλημα, είναι λογικό να ακολουθείς τα χνάρια του πατέρα. Στα 16 μου βρέθηκα συνοδηγός του πατέρα μου, καθώς, ενώ ήθελα να ασχοληθώ με τις μοτοσυκλέτες, εκείνος δε με άφησε, ενώ αντίθετα με ενθάρρυνε να ασχοληθώ με τα ράλλυ. Στα 17 ήμουν συνοδηγός της μητέρας μου για έναν αγώνα το 1999, ενώ ο πρώτος αγώνας μου έγινε το 2000 σε αγώνα Baja 4x4, όταν μεταξύ 27 συμμετεχόντων ήρθε η παρθενική μου νίκη». Ο Παναγιώτης Γιάνγκου συμμετέχει τα τελευταία πέντε χρόνια με Mitsubishi Lancer EVO IX, και με κυριότερες διακρίσεις τη 2η θέση μεταξύ των κυπριακών πληρωμάτων στο Ράλλυ Κύπρου 2013, που προσμετρούσε στο IRC, και την 4η θέση στο περσινό Κυπριακό Πρωτάθλημα.
Ποιοι είναι οι στόχοι για φέτος; Ο Παναγιώτης απαντά: «Στόχος για φέτος είναι ένας καλός τερματισμός, σε όσο πιο ψηλή θέση γίνεται στο Ράλλυ Ακρόπολις, καθώς και ο τερματισμός στην πρώτη τριάδα του Κυπριακού Πρωταθλήματος».
Αναμφισβήτητα πρόκειται για μια μοναδική περίπτωση, που καταδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο ότι η αγάπη και ο κοινός σκοπός μπορούν να ενώσουν μια οικογένεια σε επίπεδο που είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί ο καθένας!
Γ.Γ.
«Φέτος ο αγώνας είναι αρκετά σκληρός, νομίζω θα προκύψουν αρκετές εγκαταλείψεις λόγω της ιδιομορφίας του εδάφους, επειδή υπάρχουν πολλές πέτρες. Νομίζω ότι πέρυσι ήταν πιο εύκολος ο αγώνας στο Λουτράκι».
Π.Γ.
«Φέτος είναι πιο σκληρό το Ακρόπολις, καθώς βγάζει πολλές ζημιές. Υπάρχει και ειδική μήκους 33 χιλιομέτρων, που πιστεύω ότι θα κρίνει τον αγώνα. Η τακτική είναι να κινηθούμε γρήγορα και με ασφάλεια, χωρίς ρίσκο, ώστε να τερματίσουμε».
«Όταν είμαστε όλοι μέσα και έξω ταυτόχρονα, δεν είναι κάτι που γίνεται για πρώτη φορά. Πάντα, με το που θα τελειώσεις την ειδική, περιμένεις να δεις τι έγινε με τον πατέρα και τη μητέρα. Από τη στιγμή που ξεκινάς την ειδική, προσπαθείς να μη σκέφτεσαι τίποτα, όταν τελειώσεις τα σκέφτεσαι όλα».